Requiem aeternam dona eis Domine.
Φώτης Μπερίκος
Αυτό το μοιρολόι δεν θα σταματήσει ποτέ. Δεν θα το επιτρέψουν τα παιδιά. Τα παιδιά που ονειρεύονται, ακόμη κι όταν μια κοινωνία ολόκληρη κάνει ότι μπορεί για να τα εμποδίσει. Αυτά τα παιδιά που για μια ακόμη φορά μας δείχνουν το δρόμο…
Όλες αυτές τις ημέρες, παρά τη φιλότιμη πραγματικά προσπάθεια των συστημικών και καλοταϊσμένων μέσων ενημέρωσης να αποκρύψουν την πραγματικότητα και να συσκοτίσουν, τα παιδιά παραδίδουν μάθημα αξιοπρέπειας, ευαισθησίας και δημοκρατίας. Στα σχολεία τους, στις πλατείες, στις πορείες, στις συνελεύσεις που κάνουν σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό. Γροθιά στο στομάχι κάθε τους λέξη. Και οι εικόνες που σχηματίζουν με τα σώματά τους η δική τους υπόσχεση ότι δεν θα συμβιβαστούν.
Είναι αυτά τα παιδιά που έχουμε μάθει να τα κακολογούμε. Να τα χαρακτηρίζουμε με όρους υποτιμητικούς και να τα απαξιώνουμε. Και οφείλουμε μια τεράστια συγνώμη για αυτό.
Κυρίως δε, για το γεγονός ότι με δική μας ευθύνη βρέθηκαν αυτά τα παιδιά στην κατάσταση που πλέον δεν μπορούν να ανεχθούν περισσότερο.
Μιλάμε για τα παιδιά που ξέρουν ότι θα μπορούσε να ήταν τα ίδια στο μοιραίο τρένο. Για τα παιδιά που δεν συνταράσσονται μόνο στη θέα των βαγονιών, αλλά τρέμουν αντικρύζοντας σήμερα τα συντρίμμια της δικής τους ψυχής. Για τα παιδιά που είδαν τα αδέρφια τους να φεύγουν απ’ τη χώρα για να βρουν μεροκάματο, για τα παιδιά που ξέρουν ότι θα πάρουν πτυχία και μεταπτυχιακά για να ζητιανεύουν μισθό πείνας στη μαύρη εργασία, για τα παιδιά που βλέπουν το σπίτι να συντηρείται με επιδόματα και κουπόνια, για τα παιδιά ξεκινάνε τώρα τη ζωή και ξέρουν ότι η μόνη εγγύηση που μπορεί να τους δώσει ετούτη η πολιτεία είναι εκείνο το … «όπου βγει».
Μιλάμε για τα παιδιά που άκουσαν τον πρωθυπουργό απ’ την πρώτη στιγμή να βγάζει πόρισμα μιλώντας για «ανθρώπινο λάθος» και να φτιάχνει μετά επιτροπή, …για να διερευνήσει ποιον και πως, άραγε; Μιλάμε για τα παιδιά που μαθαίνουν ότι ζουν σε μια χώρα που απ’ το 2.000 έχει ξοδέψει ένα φορτηγό δισεκατομμύρια για να φτιάξει ένα τρένο δολοφόνο. Μιλάμε για τα παιδιά που ακούνε απ’ το πρωί μέχρι το άλλο πρωί αναλύσεις επί ψεμάτων και ψέματα επί πτωμάτων.
Αυτά τα παιδιά κάτι μας λένε σήμερα. Κι αν κλείσουμε ξανά τα αυτιά, σωτηρία δεν θα υπάρξει.
Κατά την άποψή μου, υπάρχει κάτι ακόμη που πρέπει και που ελπίζω να κάνουν αυτά τα παιδιά: να εστιάσουν στο σπίτι! Να ξεκινήσουν από εκεί την επανάστασή τους. Απ’ τους γονείς. Διότι αυτό το άθλιο σύστημα που έχει ρημάξει τη χώρα, με την ψήφο ή με την ανοχή των γονιών τους βρίσκεται εκεί. Γονείς που ίσως κάποτε να προσπάθησαν να κάνουν κι εκείνοι τη δική τους επανάσταση, που γρήγορα όμως έκλεισαν τα μάτια στη σαπίλα, συμβιβάστηκαν και ανέχθηκαν τα αμέτρητα σκάνδαλα και ξεπούλησαν αρχές και αξίες για ένα ρουσφετάκι, που ίσως μάλιστα να μην έγινε και ποτέ.
Αυτή είναι η αλήθεια. Και τα παιδιά το γνωρίζουν.
Όπως γνωρίζει και ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος, …που παραμένει ανύπαρκτος!
Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, αλήθεια; Γιατί αποποιούνται τον ρόλο τους, ξεχνούν την υποχρέωσή τους και σιωπούν;
Συμβιβάζονται και αυτοί. Και ενεργούν με την αριστοκρατική αντίληψη της υπεροχής, αγνοώντας πως ακόμη κι αν όντως υπάρχει αυτή η υπεροχή, δεν είναι προνόμιο, αλλά ευθύνη. Φορτίο στην πλάτη όπως αυτό που ο Νίτσε απέδωσε στον γάιδαρό του που είναι αναγκασμένος να το κουβαλά, αφού και να θέλει δεν μπορεί να το λύσει και να το ξεφορτωθεί. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να καθίσει λίγο να ξαποστάσει, με το φορτίο πάντα στην πλάτη, και να συνεχίσει μετά πάλι το δρόμο του. Και ο δρόμος αυτός για τους πνευματικούς ανθρώπους είναι η αναζήτηση της αλήθειας. Με εφόδιο και οδηγό τον καθαρό και απροκάλυπτο λόγο. Έναν λόγο, όμως, που έχουμε χρόνια να ακούσουμε.
Homo spiritualis omnia judicat, έλεγαν οι Λατίνοι παραφράζοντας τους προσωκρατικούς, που θα πει ότι ο πνευματικός άνθρωπος κρίνει τα πάντα. Και έχουμε πολλούς ανθρώπους που δικαιούνται αυτή τη διάκριση. Τις κρίσεις τους δεν έχουμε μόνο… Και αυτό πραγματικά μας τρομάζει.
Γιατί αν σιωπήσει ο πνευματικός άνθρωπος, αν συμβιβαστεί με τη μετριότητα, με την αλαζονεία της εξουσίας που βιώνουμε και με τα φαινόμενα υποβάθμισης της κοινωνίας ο διανοούμενος, ο επιστήμονας, ο κληρικός, ο καλλιτέχνης, ποιος θα αντισταθεί;
Αν δεν υπάρξει η νηφάλια και ψύχραιμη σκέψη, ποιος θα αποτρέψει ολέθριες εξελίξεις; Αν φυγομαχήσουν κι αυτοί που με προσωπικό μόχθο κι αγώνα ολόκληρης ζωής μπορούν να κρίνουν διαυγέστερα και να διαμορφώσουν φιλελεύθερους ανθρώπους, σε ποιους μπορούμε να ελπίζουμε;
Ζούμε στη διηνεκή αντίρρηση και αμφισβήτηση, αλλά συμβαίνει το παράδοξο οι μόνοι που να μην αμφισβητούν να είναι εκείνοι που έχουν καθήκον ιερό να το κάνουν.
Όλοι έχουν κρυφτεί. Μόνο αυτά τα παιδιά έμειναν όρθια και μας δείχνουν το δρόμο. Προσωπικά, υποκλίνομαι. Και δηλώνω πως θα είμαι μαζί τους. Με την προϋπόθεση να πάμε μέχρι το τέλος.